Pamiętnik sługi Tartasa



Gdy nadeszły ciężkie dni, pozwolił mi pozostać przy boku swym.
Prosiłem, by mnie nauczał, ale nie pozwolił.
A tak bardzo chciałem…
***
Był dla mnie w jednym, Bóg i Ojciec, którego nigdy wcześniej nie miałem.
Traktował mnie dobrze, przynajmniej tak wtedy uważałem.
Czego mi było więcej trzeba?
Niczego, tak myślałem.
***
Kazał nazywać się Panem, i tak go nazywałem.
Kazał robić to, co mówi, choć wtedy jeszcze o tym nie myślałem,
Nie miałem w sobie tyle siły, by się Mu przeciwstawić… ale i po co miałbym to robić?
***
Pozostawił mnie dziś samego, choć w tym nie było dla mnie nic dziwnego.
Często tak czynił…
Rzekł, że mam dziś nie czekać, i tak czekałem.
Ale nie wrócił…
***
Powrócił mój Pan ukochany, choć już w to prawie zwątpiłem.
Rzekł, że przywiózł mi podarek, którego wcześniej nigdy nie uraczyłem.
Byłem rad!
***
Pan pokazał mi innych ludzi, choć nigdy takich nie widziałem.
Pan rzekł, że mam się do nich na razie nie zbliżać, a ja go nie posłuchałem.
Jakże żałuję!
Pan chciał sprawić mi radość, a ja go zawiodłem.
Pan mnie ostrzegł, a ja udałem się tam zbyt pochopnie.
Kierowały mną emocje i odwiedziłem te bestie!
***
Pan mnie ledwo odratował… Chciałem mu niechybnie za to podziękować…
Pan srogi rzekł, żem głupcem jest, a ja nie wiedziałem gdzie mam się przed jego karą uchować.
I mnie ukarał…
***
Pan rzekł, że nowe istoty trzeba wychować, życie im pokazać, a moje serce drżało.
Pan był z ich nauki zadowolony, a moje ciało nadal płakało.
Nie chciałem ich tu… u mego Pana boku… chciałem mieć go dla siebie… a nie dla wszystkich wokół!
Odbierały mi one uwagę Pana mego…
***
Pan chciał dobrze, choć mu nie wyszło.
Bestie w końcu swej siły nabrały i przeciwko memu Panu o zmroku powstały.
Chciałem go chronić…
Pan mój jedyny, rzekł do mnie „Uciekaj stąd!”
A ja nie mogłem…
***
Pan mój bestie ukarał, choć gniew w ich oczach nadal nie ustawał.
Pan zadowolony ze swego czynu, rzekł z tej radości do mnie „Mój jedyny Synu!”
A on był dla mnie Ojcem!
***
Pan bestie dobrze wychował, bo tego człowiekiem nie umiem
określić. Bezwzględne oczy miały, blade lica.
Gniew z nich wychodził przy wschodzie księżyca.
A ja nadal się ich bałem, choć przy ich boku żyć musiałem…
Dlaczego…?
***
Chciałem poznać dzieje Pana swego, i go o to prosiłem.
Pan nie chciał nic powiedzieć, ale w końcu to wymusiłem.
Rozsiadł się Pan mój w fotelu, i przygotował do oracji.
Opowiedział jak powstał i dlaczego musiał opuścić boga swego z tejże właśnie racji.
Rzekł, że Bóg Szan go stworzył, a Pan mój go zranił, nie wiedział co począć, więc w popłochu się szybko oddalił.
Co się potem działo trudno rzec, Pan mój wie jedynie, że Bóg Szan płakał za nim prawdziwie.

S.P.


Obsesja


Dzień pierwszy
Myśli kłębiły się w mej głowie. Nie mogłem przestać tego rozpamiętywać. Próbowałem zająć się czymś innym, jednak bezskutecznie. Zatruwało to moje życie.

Dzień drugi
Obudziłem się przed wschodem słońca, męczony nocnymi koszmarami.
Nie rozumiałem, co się ze mną dzieje. Musiałem w końcu się tam udać, inaczej bym zwariował.

Dzień trzeci
Późnym popołudniem odwiedziłem to miejsce, które bezskutecznie odpędzałem ze swych myśli. Z początku się bałem, lecz gdy zbliżyłem się powoli do tego ogromnego zamczyska, mój strach pozostał w tyle. Zastąpiła go ciekawość.

Zbliżyłem się na bezpieczną odległość. Choć i tak byłem bardzo blisko. Wiedziałem, że mogą mnie z każdej strony zaatakować, jednak w tamtej chwili miałem w głowie coś innego. Chciałem zbadać, co się naprawdę tam stało i czy krążące pogłoski są prawdziwe.

Dzień czwarty
Długo leżałem na swym posłaniu i rozmyślałem. Analizowałem w głowie wszystkie pogłoski, które słyszałem na ten temat. Pogłoski, które powodowały u mnie gęsią skórkę. Jednak wcale mi to nie przeszkadzało. Czym więcej zagłębiałem się w tę historię, tym byłem bardziej nią oczarowany. W głowie kłębiły mi się pytania: Dlaczego? Jak? Kto? Kiedy? … Cały czas szukałem odpowiedzi…

Dzień piąty
Znów byłem w karczmie, by ludzie nie zaczęli gadać, że staję się odludkiem. Usłyszałem nawet kilka ciekawych historii na temat tego zamczyska.
Oto jedna z nich:

Na jedną z najwyższych wież siłą zaciągano niewierne kobiety i o zachodzie słońca zrzucano je w dół. Sprawcami byli przeważnie mężowie owych dam. W pobliżu tego zamczyska jest dużo bagiennych terenów, na których można spotkać duchy tych nieszczęśliwie zamordowanych kobiet, które szukają swych ofiar nawołując je swymi pieśniami.
Ciekawa historia, nie powiem…

Dzień szósty
Nie wytrzymałem. Podszedłem najbliżej do zamku jak tylko się dało. Wspiąłem się nawet na tę wieżę, z której strącano kobiety. Niezapomniane przeżycie. Potem wróciłem do swej chaty i rzuciłem się na posłanie.
Nie mogłem długo zasnąć.

Dzień siódmy
W głowie zaświtała mi nowa myśl. Chciałem je zobaczyć na własne oczy. Chciałem zobaczyć topielice. Wybrałem się na bagna. Długo ich szukałem, aż w końcu ukazały się moim oczom. Szły ramię w ramię obok siebie. Choć trudno ich ruch nazwać chodem, one po prostu płynęły. Stałem oczarowany ich urodą. Posłyszałem nawet ich piękną pieśń.
Jednak w porę się opanowałem, uciekłem stamtąd, bo wiedziałem co mi grozi.

Dzień ósmy
Znów wszystko dokładnie przemyślałem. Jednak historia, którą opowiedziano mi
w karczmie nie pasowała do tego zamku i tych zjaw. Bardziej pasowała inna legenda. Podobno topielice same rzucały się w wir wody zrozpaczone po utracie ukochanego, a ich pieśń miała przywołać tego, który jeszcze za życia skradł im serce…
Nie wiem, co mam o tym myśleć.
Tyle przeciwnych faktów, tyle wątpliwości.
Gdybym mógł spotkać kogoś, kto miał z nimi kiedykolwiek do czynienia, kogoś, kto podobno zabił jedną z nich. Mój trud był jednak daremny. Nikogo takiego u nas w wiosce nie było.
Musiałem rozglądać się dalej.

Dzień dziewiąty
Nie, nie, nie! Cała ta historia stała się moją obsesją. Nie mogłem jeść, spać, myśleć
o czymś innym.
Stałem się wrakiem człowieka.
Musiało się to wreszcie skończyć! Ciągle w głowie słyszałem ich pieśń, tak słodką jak dojrzałe maliny, tak piękną jak rozwinięty kwiat.
Musiałem się tam wybrać jeszcze raz.
Musiałem!

Dzień dziesiąty
Byłem na bagnach. Szukałem ich. Jednak żadnej nie ujrzałem, nawet na chwilę. Czułem, że tam są. Czułem, iż schowały się za mgłą… Wpadłem w szał. Nie mogłem uwierzyć, że moja wędrówka skończyła się niepowodzeniem, że ich nie ujrzałem.
W amoku znalazłem jakąś biedną dziewczynę, zaciągnąłem ją w głąb lasu. Uderzyłem raz czy dwa by przestała krzyczeć. Mogła mnie przecież zdemaskować! Zaciągnąłem ją potem do tego zamczyska, wciągnąłem na szczyt wieży i zrzuciłem w dół.
Chciałem, by się zamieniła w topielicę!
Zbiegłem szybko na dół. Widziałem jej leżące ciało, a raczej to, co z niego pozostało… Okropny widok… Przysiadłem przy pobliskim drzewie i czekałem…

Dzień jedenasty
Nie wiem nawet, kiedy mi się przysnęło. Widocznie byłem tak strudzony mozołem dnia poprzedniego.
Wstałem i zacząłem się rozglądać. Dokładnie rozejrzałem się po całych bagnach, lecz ich znów nie było. Mojej wczorajszej ofiary też nie…
Straciłem nadzieję.
Wróciłem szybko do chaty i zatrzasnąłem za sobą drzwi. Chodziłem z kąta w kąt. Dręcząc się tym, co zrobiłem. Stałem się potworem. Dla swojej obsesji potrafiłem zabić…
Jednak musiałem je zobaczyć. Musiałem następnego dnia znów spróbować przemienić zwykłą dziewczynę, w coś niespotykanego, w moją ukochaną topielicę…

S.P.

Królowa pól



Stała po środku pola, a słońce chyliło się ku zachodowi.

Nie wiedziałem, czy to dobry omen.
Bałem się, jednak wnikliwie się w nią wpatrywałem.
Pędy zboża kołysały się lekko w rym wiatru, a jej długa suknia wraz z nimi.
Odwróciła się.
Wiedziałem, że teraz już nie zdołam uciec.
Stałem wryty w ziemię.
A ona po prostu odeszła.
Oszczędziła mnie…

Co dzień o tej samej porze przechadzała się po polu.
Co dzień wpatrywałem się w nią bez ustanku.
Co dzień myślałem, że to mój ostatni dzień na ziemskim padole.
Ona jednak nigdy nie zbliżyła się do mnie na krok.
Unikała mnie, choć wyczuwałem, iż walczy z sobą.
Walczyła ze swym instynktem. Jej wrodzoną obsesją.

Chciałem się do niej zbliżyć, jednak nigdy na to nie pozwoliła.
Trzymała mnie na dystans.
A ja z każdą chwilą nie mogłem się powstrzymać.
Było mi wszystko jedno, czy wrócę żywy.
Liczyło się tylko to, by spojrzeć w jej oczy. Oczy, które widziały tyle ludzkiej krwi.
Nie chciała.
A ja w końcu uciekłem.

Wiedziałem, iż jej obecność stanowi dla mnie zagrożenie.
Nie przeszkadzało mi to jednak.
Chciałem być blisko niej.
Aż pewnego dnia się do mnie zbliżyła.
Poczułem w sercu niepokój.
Cofnąłem się o krok.
Jednak ona niepostrzeżenie stanęła przy mnie, wpatrując się we mnie swymi oczyma.
Ogarnął mnie strach.
Paniczny strach.
Zrozumiałem, wtedy ile dla mnie znaczy kolejny nowy dzień.
Chciałem żyć, a ona w jednej chwili mogła mnie go pozbawić.
Musiałem się opamiętać i uciekać w te pędy.
Nie mogłem.
Znów stałem jak wryty.
Aż sama mnie zostawiła i udała się na rzeź.
Więcej już jej nie spotkałem, choć wiele razy odwiedziłem jeszcze to miejsce.

S.P.

Historia Asków



Świat spowiła ciemność…
Ciemność, która wkradła się w najciaśniejsze zakamarki.
Ciemność, która władała ich umysłami.
Ciemność, która zagościła w sercach wszystkich Asków.
Ciemność, która wygryzła ich odwagę, siłę i honor.
Waleczny ród został pokonany.
Pokonany nie orężem, lecz ciemnością, w której istocie zostali zrodzeni.
Stali się marnymi istotami błagającymi o litość w dniu takim jak ten.
W dniu największej bitwy.
W dniu, w którym zostali pokonani.
W dniu, w którym ich klęska była tak ogromna, iż ich siła nigdy nie wróciła w tak wielkiej krasie jak dotąd.
W dniu, w którym musieli opuścić swój dom.
Dom, w którym zostali zrodzeni.
Utracili wewnętrzną moc, która już na wieki miała zostać stłamszona przez ciemność goszczącą w ich sercach.
Ciemność zwyciężyła.
Pokonała honor i miłość.
Uciekali w popłochu w odległe bezkresy pustyni.
Pustyni, która miała ich ochronić przez oprawcami.
Oprawcami, których niegdyś nazywali braćmi.
Przegrali, choć wiedzieli, iż to jeszcze nie koniec.
Wiedzieli, że muszą się podnieść po klęsce.
Ich serca przepełniła determinacja…
Nauczyli się walczyć i rozsądnie władać swym sercem i umysłem.
Stali się ludem doskonałym.
Ludem, którym się nigdy nie podda.
Ludem oddanym, kochającym i prawym.
Ludem Asków, których wygnano, pokonano i zamordowano.
Lecz Askowie powstali. Odrodzili się na nowo.
Pewni swej siły serca i umysłów.
A ten, kto znów ośmieli się zagrozić ich pozycji, ten niechybnie pożegna się z życiem. 

S.P.


Gwałt, Joanna Chmielewska


Tytuł: Gwałt
Wydawnictwo: Klin
Data wydania: lipiec 2011
Liczba stron: 360
Język: polski

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Joanny Chmielewskiej. Pierwsze i raczej ostatnie. Mimo sympatii dla polskich twórców, twórczość p. Chmielewskiej nie przypadła mi kompletnie do gustu.

Skupiając się jednak na tej konkretnej pozycji:
"Gwałt" na podstawie opisu na okładce zapowiadał się bardzo interesująco. Jednak już sam początek książki dał się poznać jako ten pochodzący z tzw. "niższej półki". Książka zamiast budzić uczucia grozy, niepokoju, zaczęła u mnie wzbudzać przede wszystkim śmiech (niestety nie w kategoriach pozytywnych). Książka ma raczej charakter satyryczny, prześmiewczy ówczesnego systemu sprawiedliwości i ukazuje, w jaki sposób młodzi ludzie mogą grać mu na nosie.

Nudziłam się czytając tę książkę. Niestety musiałam ją dokończy z dwóch powodów:
1) nie lubię porzucać niedoczytanych do końca książek,
2) zawsze daję książce szansę, a nuż zaskoczy mnie pozytywnie przy ostatniej stronnicy.

W tym przypadku jednak nie miało to miejsca. Do końca wytrwałam, ale książka mnie nie zaskoczyła. Wystawiam najniższą ocenę, jaką zdarzyło mi się kiedykolwiek wystawić.

Ocena: 0/6


S.P


Granice szaleństwa, Alex Kava



Tytuł oryginału: At the Stroke of Madness
Wydawnictwo: Wydawnictwo Mira
Data wydania: grudzień 2008
Liczba stron: 320
Język: polski

Nadszedł czas, aby ponownie sięgnąć po twórczość mojej ulubionej autorki thrillerów psychologicznych.

Jak zawsze się nie zawiodłam.
Zmagania życiowe agentki Maggie O'Dell i jej najlepszej przyjaciółki Gwen Patterson już od pierwszego momentu wciągnęły mnie bezgranicznie, dlatego też postanowiłam dalej kontynuować z nimi przygodę.

Jednak wracając do recenzji „Granic szaleństwa”:

Wszystko to, co mogę powiedzieć o tej konkretnej książce, to to, że wciąga już od pierwszej strony zachęcając czytelnika od dalszej lektury.
Już w pierwszym rozdziale czytelnik jest świadkiem porwania, zaś dalsze wydarzenia świadczące o śmierci porwanej Joan Begley stają się obsesją agentki specjalnej Maggie O'Dell.

Każdy kolejny rozdział opowiada o losach innych bohaterów, których życie zapętla się wokół jednego kluczowego wydarzenia, a mianowicie odkrycia w starym kamieniołomie porzuconych ludzkich członków i zwłok. Agentka Maggie O’Dell po raz kolejny musi stanąć oko w oko z niebezpieczeństwem powierzając swoje życie w dużej mierze przypadkowi. Jednak to jej nie zatrzymuje. O’Dell z uporem i zaciętością podąża krok w krok za mordercą. Aż udaje jej się doprowadzić do jego pojmania, samej zaś uchodząc ledwo z życiem.

Jak się okazało na samym końcu- morderca był znanym wszystkim członkiem społeczności, wzorowym studentem i pracownikiem. Nikt się nie spodziewał, że wewnętrznie jest zamroczony obsesją paranoidalną…

Opinia:
Książka ta zapiera dech w piersiach, czyta się ją i czyta, nie zważając na miejsce i okoliczności. Czytelnik ma wrażenie jakby stał się jedną z osób biorących udział w wydarzeniach opisanych w książce. Dlatego też dzięki takiej perspektywie można przeżyć wiele skrajnych emocji, których doświadczają również sami bohaterowie.
Dodatkowym walorem tej książki jest to, iż nie jest ona przewidywalna. Wszystkie dowody, które wskazują jednoznacznie na daną okoliczność, zaraz zmieniają swój bieg. Takich zwrotów akcji jest bardzo wiele.
Ostatni zaś rozdział, może wskazywać natomiast, iż książka doczeka się kontynuacji.

Gdybym miała w 4 słowach streścić tę książkę, to wybrałam bym takie określenia jak:
- zagadka,
- morderstwa,
- szaleństwo,
- nieprzewidywalność.

Ocena: 6/6

S.P.


Oblężenie klasztoru Harmonii



Z rozkazu naszego pana wysłano nas pod klasztor, byśmy uważnie sprawdzili, czy puste są jego mury. Do słuchu naszego bowiem doszło wiele nieciekawych wieści o bandytach i zbrodniarzach, których te mury mają chronić przed sprawiedliwością. Nie mogliśmy pozwolić by takie męty zabarykadowały się w naszym klasztorze. 

Klasztorze zakonu Harmonii, zakonu samego Arysa!

Kapitan nasz prawy nigdy by nie dopuścił, by obłuda, chamstwo 
i zbrodniarstwo znalazło azyl w murach, w których od dawna wznoszono modły do Arysa. 

Świtem wtargnęliśmy na dziedziniec klasztorny, ale bram nie mogliśmy pokonać. Taranem braliśmy, nadaremnie. 

Kapitan rozkazał „Trzeba zrobić podkop pod murami! Innej rady nie ma! Żadne plugastwo i ścierwo nie zazna spokoju dopóty, dopóki ja tu jestem!”

Trzy dni i noce kopaliśmy. 

Trzy dni i noce nie spaliśmy. 

Trzy dni i noce czekaliśmy na transport z dorodnymi świniakami. 

Szkoda tak smakowitego jadła, jeno rozkaz to rozkaz, rzecz święta.

Zeszliśmy do podkopu i rozłożyliśmy trochę podpałki, i zagoniliśmy weń śwniniaki. Szybko czmychnęliśmy, by kapitan mógł to wszystko w cholerę podpalić. 

Świniaki szybko zajęły się ogniem i długo nie trzeba było efektu wypatrywać. 

Choć ich kwik i przeraźliwe wycie do dnia dzisiejszego szumi mi w uszach. 

Nie zdążyłem zliczyć do stu, a tu się klasztor zaczął walić i gruz z niego osuwać. Krzątanina się między nami rozpostarła. Każdy już chciał na klasztor napierać. Jeno wstrzymać się jeszcze musieliśmy. 

Gdy ogień się całkiem już wypalił, zresztą trochę mu pomogliśmy, wpadliśmy szturmem do klasztoru, by żywych i zmarłych pojmać. Jeno prawda wielce daleka od naszych pomyśleń nas zdziwiła. Ni jednych, ni drugich nie było. A jeno same zgliszcza. Iście los z nas zakpił albo jakie inne licho. 


S.P.

Wirtuoz zbrodni, Chelsea Cain



Tytuł oryginału:: Sweetheart
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Data wydania: 2008
Liczba stron: 350
Język: polski

Wirtuoz zbrodni - tym razem to miano można przypisać do kobiety! Niespotykane i intrygujące. Tym bardziej, iż postać niebywale pięknej, zmysłowej i okrutnej morderczyni jest barwny, magnetyczny i przykuwający uwagę. „Gretchen Lowell. Wirtuoz. Królowa zła" - Demon, który zawładnął umysłem i sercem detektywa Archiego, który mimo to, iż został przez nią skrzywdzony, torturowany, to i tak z utęsknieniem wraca do niej myślami...

Rządzi nim chora obsesja! Ale nie tylko nim…

Książka autorstwa Chelsea Cain jest niebywale wciągająca. Czytelnik już od pierwszej strony ma ochotę się w nią zagłębiać bardziej i bardziej, każda zaś następna strona powoduje jeszcze większą chęć jej natychmiastowego pochłonięcia. Dawno tak ciekawej, mrocznej i krwawej, a także pełnej elektryzujących się namiętności historii nie czytałam! Niestety dopiero w trakcie czytania zorientowałam się, iż ta książka jest kontynuacją poprzedniej... Szkoda... Chociaż nie ukrywam, iż zrobię sobie jako czytelnik kontrolowaną retrospekcję i przeczytam "Obłęd serca", gdyż druga część wzbudziła we mnie niespotykane zainteresowanie. Pewne retrospekcje do wcześniejszych wydarzeń w mojej ocenie są bardzo interesujące. Pominięcie zatem pierwszej części jest pogwałceniem całej historii.
Druga część („Wirtuoz zbrodni”)- jak na dobry i mroczny thriller przystało- rozpoczyna się od miejsca zbrodni opisanego w sposób, rzeczywisty, działający niesamowicie na wyobraźnię czytelnika. W dalszej części przechodzimy do politycznych układów i skrzętnie skrywanych tajemnic o romansie samego senatora z 14 letnią dziewczyną (!!!).
Obok mrocznej morderczyni występują również inne barwne postaci, takie jak:
- Archie Sheridan - ostatnia 200 ofiara pięknej morderczyni, któremu udało się ujść z życiem,
- Susan - młoda dziennikarka o nieprzeciętnej prezencji i stylu,
- Parker - dziennikarz, mentor Susan, zginął w wypadku samochodowym na moście z senatorem. 
Wszystkie postaci w mniejszym lub większym stopniu są powiązane z mroczną i szalejącą morderczynią, która za wszelką cenę chce odzyskać swojego utraconego Archiego, który jak się później okazuje jest w dalszym ciągu obsesyjnie uzależniony od Gretchen.
Gdy ta podstępem ucieka z więzienia, między „kochankami” dochodzi do kolejnej konfrontacji…

Kto ujdzie z życiem, kto się z nim pożegna?
Czy miłość i pożądanie do Gretchen są silniejsze niż uczucia do własnej rodziny?
Kto padnie kolejną ofiarą pięknej i niebezpiecznej morderczyni?
Jak zakończy się ta historia?

Z pewnością po lekturze tej książki znajdzie odpowiedź na te pytania!
Gorąco zachęcam do lektury. Ja już nie mogę się doczekać, gdy sięgnę po pierwszą część!

Ocena: 5/6


S.P.


Pamiętnik ocalałego

Mawiają, że są nieśmiertelni.

Mawiają, że nie można ich zabić.

Więc czym są?

Ludźmi na pewno nie.

Bowiem ludzie się ich boją.

Napadają pod osłoną nocy na swe ofiary i pozostawiają je bez krzty życia.

Są jak demony.

Wysysają z człowieka wszystko.

Nic się dla nich nie liczy.

Nie mają uczuć.

Są zimni niczym lód.

Pozbawieni serca i miłości.

 

***

 

Tylko wschód słońca daje mi nadzieję na przeżycie.

Tylko ono mnie jeszcze budzi.

Oni zabrali mi wszystko.

Zabrali mi rodzinę.

Nie mam nic.

Mogli i mnie zabrać.

 

***

 

Mija dzień za dniem.

Nawet nie wiem, ile już upłynęło od chwili, gdy zamordowali mi rodzinę.

Nie liczę.

Wciąż jestem sam.

I sam już pozostanę na zawsze.

 

***

 

Wołałem ich o zachodzie słońca.

Krzyczałem, ale nic się nie stało.

Nie przyszli po mnie.

Czekałem całą noc na skraju lasu.

I nic!

Znów jestem sam. Po prostu sam…

 

***

 

Moje życie nie ma sensu.

Co dzień ogarniają mnie wyrzuty sumienia.

Co dzień wspominam mych bliskich, których już nie ma.

Co dzień zbieram w sobie silę, by samemu odejść z tego świata.

I co dzień nie mam odwagi!

 

***

 

Dziś to nastąpi!

To dziś pożegnam ten świat.

To dziś poczuję ulgę i będę rad, że znów mą rodzinę zobaczę.

W końcu, po takim czasie!

Będziemy razem i nikt nas nie rozdzieli, ani śmierć, ani nawet te demony.

 

***

 

Nie mogłem, nie umiałem…

Nic z tego nie wyszło.

Nadal żyję, choć już nie tego czuję.

Muszę opowiedzieć o tym, co spotkało mnie i setki innych osób.

Muszę się z Wami tym podzielić.

Jak co dzień musiałem iść do lasu.

Jak co dzień dbałem, by moja rodzina nie umarła z głodu.

Wróciłem o świcie następnego dnia i to, co zobaczyłem zmieniło moje życie…

Całe miasto leżało skąpane we krwi.

Nie było nikogo żywego, w powietrzu unosił się swąd rozkładających się już ciał.

A ja wyłem jak pies, bo wiedziałem, że w domu nie zastanę nikogo żywego.

Biegłem, ile sił w nogach, a tam zobaczyłem ich.

Leżeli na ziemi, brudni, poranieni, bez krzty życia w sobie.

Wiedziałem, kto im to zrobił.

Wiedziałem, a nic nie mogłem zrobić.

Wybiegłem z chaty rzuciłem się na kolana i bluźniłem na nich.

A oni nie odpowiedzieli…

 

S.P.

Silviana © 2015. Wszelkie prawa zastrzeżone. Szablon stworzony z przez Blokotka