Pamiętnik sługi Tartasa

Gdy nadeszły ciężkie dni, pozwolił mi pozostać przy boku swym.

Prosiłem, by mnie nauczał, ale nie pozwolił.

A tak bardzo chciałem…

***

Był dla mnie w jednym, Bóg i Ojciec, którego nigdy wcześniej nie miałem.

Traktował mnie dobrze, przynajmniej tak wtedy uważałem.

Czego mi było więcej trzeba?

Niczego, tak myślałem.

***

Kazał nazywać się Panem, i tak go nazywałem.

Kazał robić to, co mówi, choć wtedy jeszcze o tym nie myślałem,

Nie miałem w sobie tyle siły, by się Mu przeciwstawić… ale i po co miałbym to robić?

***

Pozostawił mnie dziś samego, choć w tym nie było dla mnie nic dziwnego.

Często tak czynił…

Rzekł, że mam dziś nie czekać, i tak czekałem.

Ale nie wrócił…

***

Powrócił mój Pan ukochany, choć już w to prawie zwątpiłem.

Rzekł, że przywiózł mi podarek, którego wcześniej nigdy nie uraczyłem.

Byłem rad!

***

Pan pokazał mi innych ludzi, choć nigdy takich nie widziałem.

Pan rzekł, że mam się do nich na razie nie zbliżać, a ja go nie posłuchałem.

Jakże żałuję!

Pan chciał sprawić mi radość, a ja go zawiodłem.

Pan mnie ostrzegł, a ja udałem się tam zbyt pochopnie.

Kierowały mną emocje i odwiedziłem te bestie!

***

Pan mnie ledwo odratował… Chciałem mu niechybnie za to podziękować…

Pan srogi rzekł, żem głupcem jest, a ja nie wiedziałem gdzie mam się przed jego karą uchować.

I mnie ukarał…

***

Pan rzekł, że nowe istoty trzeba wychować, życie im pokazać, a moje serce drżało.

Pan był z ich nauki zadowolony, a moje ciało nadal płakało.

Nie chciałem ich tu… u mego Pana boku… chciałem mieć go dla siebie… a nie dla wszystkich wokół!

Odbierały mi one uwagę Pana mego…

***

Pan chciał dobrze, choć mu nie wyszło.

Bestie w końcu swej siły nabrały i przeciwko memu Panu o zmroku powstały.

Chciałem go chronić…

Pan mój jedyny, rzekł do mnie „Uciekaj stąd!”

A ja nie mogłem…

***

Pan mój bestie ukarał, choć gniew w ich oczach nadal nie ustawał.

Pan zadowolony ze swego czynu, rzekł z tej radości do mnie „Mój jedyny Synu!”

A on był dla mnie Ojcem!

***

Pan bestie dobrze wychował, bo tego człowiekiem nie umiem

określić. Bezwzględne oczy miały, blade lica.

Gniew z nich wychodził przy wschodzie księżyca.

A ja nadal się ich bałem, choć przy ich boku żyć musiałem…

Dlaczego…?

***

Chciałem poznać dzieje Pana swego, i go o to prosiłem.

Pan nie chciał nic powiedzieć, ale w końcu to wymusiłem.

Rozsiadł się Pan mój w fotelu, i przygotował do oracji.

Opowiedział jak powstał i dlaczego musiał opuścić boga swego z tejże właśnie racji.

Rzekł, że Bóg Szan go stworzył, a Pan mój go zranił, nie wiedział co począć, więc w popłochu się szybko oddalił.

Co się potem działo trudno rzec, Pan mój wie jedynie, że Bóg Szan płakał za nim prawdziwie.

S.P.